قبل از هر چیز بگذارید داستان واقعی و کوتاهی را برایتان تعریف کنیم

ساعت ۹ صبح است.

هوای دل‌انگیز بهاری...

پله‌های طولانی را طی می‌کنم تا به باشگاه همکارا برسم.

باشگاه همکارا فضای کاری اشتراکی است که محصلان، پژوهشگران، مهندسان و... می‌توانند با دوستانشان بیایند و یک دل سیر تا شب بنشینند و با خیال راحت به کارشان برسند.

ساعت دقیقاً ۸:۵۹ است و درب ورودی بسته است و تقریباً چند ثانیه‌ی دیگر در باز می‌شود.

جالب است اکنون که در حال نوشتن این داستان هستم، ساعت ۸:۵۹ است!

خانمی با شال سفید و عینک‌آفتابی بر چشمش، پشت به دیواری نشسته و پاهایش را دراز کرده بود.

نگاهش خسته به نظر می‌رسید.

با خودم گفتم احتمالاً ساعت کاری را نمی‌دانست و خیلی زود رسید و به همین دلیل زیر آفتاب خسته شده است و طبیعی است.

در باز می‌شود و من هم پشت میزم می‌نشینم و لپ‌تاپم را روشن می‌کنم تا مثل همیشه به کارهایم رسیدگی کنم.
ناگهان دیدم همان خانم درست سمت چپ میزم نشسته.

دقیقاً به‌مانند کسی که یک ماراتن را تمام کرده و یا ازجنگ‌برگشته خسته و بی‌رمق بود.

آن هم ساعت ۹ صبح!

چندین روز همین ماجرا تکرار شد و حتی بدتر از آن (ناتوانی در برداشتن وسایل و...)

او یک دانشجوی دکتری در رشته‌ی گفتاردرمانی بود که به نظر ۴۰ساله می‌رسید.

حتی برای درک و به حافظه سپردن درس‌هایش گاهی اوقات می‌بایست با صدای بلند درس می‌خواند.

شرایط این زن تا همین‌جا کفایت می‌کند.

یک روز که بیشتر در دیدِ من بود، تغذیه‌ای از کیفش درآورد که دقیقاً همانی بود که احتمال می‌دادم ۹۹ درصد مردم به همراه دارند.

با خودم گفتم: چه خیانتی به وجود این زن شده است!

من کاملاً توانایی کمک به آن زن را داشتم؛ اما این کار را نکردم.

یعنی در عین اینکه می‌توانستم، نمی‌توانستم.

یک شرایط پارادوکسیکال.

به‌هرحال فهمیدم که واقعاً یک جای کار می‌لنگد و یک چیزی در این دنیا واقعاً کم است.

و آن همان زن فراز بود.